در بازار داخلی موجودی بیشتر مغازه‌ها ایرانی است و چیزی حدود 20 تا 30درصد لوسترها چینی است. بنا به گفته یکی از فروشنده‌های خیابان 15خرداد تولیدات ایتالیایی، چک و آلمانی هم در حد محدود در بازار وجود دارد. اجناس ایرانی با جنس بدنه برنج و برنز با آب‌کاری‌های مختلف هستند ولی چینی‌ها بیشتر آهنی هستند (که به اسم استیل فروخته می‌شوند)، البته تک و توک برنج و آلیاژهای روی هم پیدا می‌شود.
نقطه قوت لوسترهای ایرانی کیفیت بسیار بالای آنهاست و نقطه ضعف‌شان طراحی یکنواخت و قدیمی که البته خیلی‌ها با این نظر موافق نیستند. مدل‌ها و طرح‌های زیادی از سوی سازنده‌های داخلی ارائه می‌شود که بسیار متنوع و زیباست. ضمن اینکه کارهای ایرانی دارای ضمانت نامه از سه تا هفت‌سال هستند، ولی اجناس رنگ ولعاب‌دار خارجی به‌خصوص چینی هیچ گارانتی ندارد و صاحب اول و آخرش خریدار کم‌پول است. مشکل عمده این صنعت مثل بیشتر صنایع تولیدی، رکود و عدم حمایت دستگاه‌های اجرایی از بخش تولید است.
هزینه‌های بالای تولید قیمت تمام‌شده را بیشتر کرده و در نتیجه به کاهش تولید منجر شده است. هزینه دستمزد ماهانه، حق بیمه 30درصدی، محاسبه گاز و برق با نرخ تجاری و واردات اقلام خارجی از چالش‌های پیش روی این صنعت ریشه‌دار کشور است. بنا بر آمارهای موجود بیش از هزار واحد تولیدی فعال تولیدی وجود دارد که 15 تا 20درصد آنها تعطیل شده و بقیه با نیمی از ظرفیت اسمی خود مشغولند.
در همین تهران بیش از 300واحد تولیدی فعال هستند. در کل بین 300 تا 400تولیدکننده خیلی خوب و عالی داریم که ساخته‌های آنها به خارج از کشور حتی ایتالیا و آلمان که مهد این صنعت هستند، صادر می‌شود. با این همه دردسرهای تولید و فروش تمامی ندارد و شرایط کاری را سخت کرده است. مسئله دیگر واردات است.