بازار رستوران داری نسبت به مشاغل دیگر موفقیت بیشتری دارد چون در سبد مصرفی مردم دو بحث همیشگی وجود دارد؛ یک دارو و دیگری غذا. از طرفی فرهنگ رستوران داری نیز در ایران بیشتر نهادینه شده است یعنی در دهه 50 و حتی تا 70 خانواده ها تنها یک یا دو بار به رستوران می رفتند؛ نوروز و تابستان، اما در حال حاضر رستوران رفتن حتی جزو تفریحات مردم شده و هر خانواده بسته به توان مالی اش تا ماهی چهار بار از غذای بیرون استفاده می کنند؛ چه استفاده از غذا رستورانی، چه فست فودها و… از طرفی همکاری با اداره ها و سازمان ها و سایر ارگان ها نیز موجب رونق کار رستوران داری شده است.
سرمایه گذاری در هر عرصه ای همراه با ریسک و تهدیدهایی خواهد بود، اما شاید حوزه رستوران داری از معدود عرصه هایی باشد که کمترین ریسک را برای سرمایه گذاران به همراه دارد البته اگر غذای خوب و باکیفیت همراه با خدمات استاندارد پذیرایی به مشتریان ارائه شود.
سرمایه گذاری در این حوزه ریسک قابل توجه و نگران کننده ای ندارد. اگر رستوران دار مواد و متریال باکیفیتی استفاده و دکور خوبی ایجاد و خدمات خوبی به مشتری ارائه کند، حتماً به سوددهی می رسد و سرمایه اش دچار نوسان و خسران نمی شود.
از آنجایی که ملک مورد نیاز برای راه اندازی یک رستوران باید تجاری باشد، از همین مرحله مشخص است که هزینه ها و سرمایه لازم برای ورود به این کسب وکار کم نیست چون همانطور که اشاره کردم حداقل متراژ مورد نیاز برای صدور پروانه کسب نیز 80متر است.
هزینه های ملک تجاری در تهران را که محاسبه کنیم، می بینیم که چندصد میلیون تومان تنها برای تهیه جا و مکان نیاز است، اما یک رستوران به انبار، سردخانه، تجهیزات آشپزخانه ای، ظرف و ظروف برای سرو انواع غذاها، میز و صندلی و وسایلی از این دست نیز نیاز دارد که هزینه تهیه این وسایل در کمترین حالت تا 500میلیون تومان است.
این هزینه برای یک مکان 80متری و در کمترین متراژ است و هرچه رستوران بزرگ تر باشد، باید هزینه های بیشتری در این زمینه متحمل شود. همچنین هزینه های ایجاد دکور و دیزاین و هزینه های جاری مانند دستمزد پرسنل، تهیه مواد غذایی باکیفیت، اجاره و… هم باید جداگانه حساب شود.
- فرصت سرمایه گذاری شماره 157-طرح تولید انجین موتور سیکلت
- فرصت سرمایه گذاری شماره 159 طرح سيستم روشنايي خورشيدي براي جاده ها و پارک ها